آدم‌ها و دوستی‌ها

خواهرم میگه: «دوستی‌ها تاریخ مصرف دارن.» و به نظر من دوستی ناب و خوبی که هر دو طرف ازش راضی باشن، دو سال یا نهایتا سه سال بیشتر طول نمی‌کشه. بعد از این مدت همیشه یه اتفاقایی می اقته که اونا کم‌کم از هم جدا می‌شن. مثلاً یکی، یه کاری می کنه که اون یکی رو عمیقاً ناراحت می‌کنه یا برعکس، یا مسیر زندگی‌شون به کل از هم جدا می‌شه یا یکی‌شون دوست‌های دیگه‌ای پیدا می‌کنه و با اونا از وقتی که با رفیق قبلیش بوده، بیشتر خوش می‌گذرونه،یا خیلی ساده، دو نفر دیگه هم دیگه رو نمی‌بینن. بعضی وقت‌ها یه حرف یا یه کار خیلی کوچیک کلی فاصله می‌اندازه بین دو تا دوست جون جونی. به هر حال اون دوستی خوب و رضایت‌بخش فقط دو سه سال طول می‌کشه. بعد برای اینکه بعد یه سال هم رو ببینن هم وقت خالی پیدا نمی‌کنن، یا انقدر عقب جلو می کنن که اون یکی دیگه بی‌خیال می‌شه. 

من همیشه جزو اون دسته از آدم‌هایی بودم که عمیقاً ناراحت میشن ولی هیچ وقت دوستیم رو به این خاطر به هم نزدم، چون اعتقاد دارم یه دوستی حتی در بدترین شرایط می‌تونه برای حتی چند دقیقه حالت رو خوب کنه.

همیشه دوستی‌هام به این علت تموم شده که دیگه ندیدمش یا اون رفیق تازه پیدا کرده بوده یا کلا مسیر زندگی‌مون از هم جدا شده.

حتی در بدترین شرایط یه دوستی، ممکنه یهو دلت براش تنگ بشه و بهش اس‌ام‌اس بدی و بعد کلی با مکالمه‌ای که پیش میاد بخندی. حتی در بالاترین حد بی‌خبری ممکنه بی قصد و نیت شماره‌ش رو بگیری و باهاش حرف بزنی و انرژی بگیری از صداش.

دوستی‌ها در بدترین شرایط هم می‌تونن قابل احترام باشن...